اخبار و مطبوعات

سید ویسیوس هرگز باور نمی‌کرد که لباس‌های قدیمی‌اش چقدر ارزش دارند و جعلی‌ها برای جعل کردن آن‌ها تمام تلاش خود را می‌کنند.
چندی پیش، پل گورمن، مورخ فرهنگ پاپ مستقر در لندن، نویسنده کتاب زندگی و زمان مالکوم مک لارن: بیوگرافی، و حراج مد راک، پل گورمن، قطعه ای متعلق به مار را به دست آوردند. پیراهن مالکوم مک لارن. برچسب سکونت داران ویوین وست وود، در حدود 1977، برای ارزیابی.
این از خراطین ساخته شده است و دارای گرافیکی فوراً قابل تشخیص توسط هنرمند جیمی رید برای آستین تک آهنگ «Anarchy in UK» از Sex Pistols است.
اگر درست باشد، در حراج قیمت بسیار خوبی خواهد داشت. در حراجی Bonhams در ماه مه، یک پیراهن چتر نجات آقای مک لارن و خانم وست وود در سال 1977 به همراه یک ژاکت نادر موهر مشکی و قرمز با جمجمه و گلدوزی شده به فروش رسید. crossbones و "Sex Pistols" No Future "Lyrics" به قیمت 8896 دلار به فروش می رسد.
با این حال، آقای گورمن متقاعد نشده بود که پیراهنی که در حال ارزیابی بود، همان چیزی است که مالک ادعا می کرد.
آقای گورمن گفت: «مسلمان در بعضی جاها منسوخ شده است.» اما در جاهای دیگر، پارچه هنوز خیلی تازه بود. جوهر از کیفیت دهه 1970 برخوردار نبود و در پارچه پخش نمی شد. در پاسخ به سوالی درباره منشأ، فروشنده قطعه را از خانه حراج پس گرفت و گفت که سپس به صورت خصوصی فروخته شده است. گورمن گفت: «فقط یک پیراهن مشابه در مجموعه موزه وجود دارد و من فکر می‌کنم این نیز مشکوک است.»
به دنیای عجیب و غریب و پرسود پانک تقلبی خوش آمدید. طی 30 سال گذشته، وانمود می‌کنید که با طرح‌های اصلی با طرح‌های S-and-M و گرافیک‌های کثیف، برش‌ها و تسمه‌های نوآورانه، الگوهای اضافی نظامی، توید و لاتکس ساخته شده‌اند - Sid Vicious و همتایان او در Anarchy آنچه در عصر ایدئولوژی معروف شد - به یک صنعت رشد تبدیل شده است.
استیون فیلیپ، آرشیویست مد، گردآورنده و مشاور، گفت: «من هر ماه چندین ایمیل دریافت می‌کنم که می‌پرسند آیا چیزی واقعی است یا خیر.» من در این کار شرکت نمی‌کنم. مردم طلای احمق ها را می خرند. همیشه 500 تقلب برای یک جعلی واقعی وجود دارد.
برای نیم قرن، آقای مک لارن و خانم وست وود بوتیک ضد فرهنگ خود را به نام Let It Rock در خیابان کینگز 430 لندن افتتاح کرده اند. این فروشگاه که اکنون به عنوان Worlds End شناخته می شود، زادگاه مد خیابانی است. صاحبان آن طراحانی هستند که تعریف کرده اند. صحنه پانک
در طول 10 سال بعد، فروشگاه به Sex and Seditionaries تبدیل شد و ظاهر و صدایی را معرفی کرد که جلوه‌های گسترده‌ای داشت و بنابراین کلکسیونی بود. از "Vivienne Westwood Catwalk." "زمان تولید آنها کوتاه است، لباس ها گران هستند، و مردم تمایل دارند آنها را بخرند و بپوشند تا زمانی که از هم جدا شوند."
کیم جونز، مدیر هنری دیور و فندی، آثار اصیل زیادی دارد و معتقد است که «وست‌وود و مک‌لارن طرح اولیه لباس‌های مدرن را خلق کردند. آنها رؤیاپرداز بودند.»
بسیاری از موزه‌ها نیز این چیزها را جمع‌آوری می‌کنند. مایکل کوستیف، متخصص اجتماعی، طراح داخلی و متصدی آرشیو جهانی فروشگاه‌های بازار خیابان دوور، مشتری اولیه آقای مک‌لارن و خانم وست‌وود بود. اکنون در مجموعه موزه ویکتوریا و آلبرت قرار دارند که مجموعه آقای کوستیف را در سال 2002 به قیمت 42500 پوند از صندوق مجموعه هنر ملی خریداری کرد.
ارزش مک لارن و وست‌وود قدیمی آنها را به هدفی برای دزدان دریایی تبدیل می‌کند. در واضح‌ترین سطح، کپی‌ها به‌صورت آنلاین در دسترس هستند و به‌طور مستقیم و ارزان، بدون فریب فروخته می‌شوند - فقط یک گرافیک آشنا روی یک تی‌شرت ساده.
پل استولپر، یک گالریست ساکن لندن که مجموعه وسیعی از آثار پانک اصلی او اکنون در موزه هنر متروپولیتن است، می گوید: «این قطعه از پس زمینه ای در دنیای هنر می آید.» یک یا دو تصویر از یک دوره خاص، مانند چه. چه گوارا یا مرلین، در نهایت از طریق فرهنگ ما منتقل می شود. Sex Pistols یک دوره را تعریف می کند، بنابراین تصاویر دائما در حال بازتولید هستند.
سپس جعلی‌های واضح‌تر، مانند تی‌شرت ارزان‌قیمت Fruit of the Loom با یک میکی ماوس مصلوب، یا شورت 190 دلاری بند بند «سکس اصل» از A Store Robot در توکیو که به راحتی غیر اصلی بودن آن‌ها قابل شناسایی هستند. پارچه جدید و این واقعیت که این سبک هرگز واقعاً در دهه 1970 ساخته نشد. بازار ژاپن پر از محصولات تقلبی است.
سال گذشته، آقای گورمن لباسی به نام «تی‌شرت سفید Vintage Seditionaries Vivienne Westwood 'Charlie Brown'» را در eBay در بریتانیا پیدا کرد که به عنوان مطالعه موردی به قیمت 100 پوند (حدود 139 دلار) خرید.
او گفت: «این یک نمونه جالب از جعل است.» هرگز وجود نداشت. اما اضافه شدن شعار «نابودی» و هجوم تلاش برای استفاده از شخصیت کارتونی بسیار دوست داشتنی که به شیوه ای ضدفرهنگی به تصویر کشیده شد، رویکرد مک لارن و وست وود را هدایت کرد. من از حرفه‌ای استفاده می‌کنم. چاپگرها تأیید کرده‌اند که جوهرها، مانند دوخت تی‌شرت، مدرن هستند.»
بیوه آقای مک لارن، یانگ کیم، در طول سال‌ها برای حفظ میراث و میراث او سخت کار کرده است. خانم کینگ گفت: «من در سال 2013 به موزه متروپولیتن رفتم تا مجموعه آنها را بررسی کنم. آنها جعلی بودند لباس های اصلی کوچک بودند. مالکوم آنها را به تناسب او و ویوین ساخت. بسیاری از لباس‌ها در Met بزرگ بودند و متناسب با پری پانک‌های امروزی بودند.»
خانم کینگ گفت: نشانه‌های دیگری هم وجود دارد.» آنها یک جفت شلوار توید و چرمی دارند که کمیاب و معتبر هستند. دوخت در بالای کمر بند است، نه در داخل، همانطور که روی یک لباس خوش دوخت است. و حلقه D بسیار جدید است."
پس از اظهار نظر علنی خانم کینگ و آقای گورمن در مورد جعلی‌های ادعا شده و بسیاری از تناقضات نمایش، این اثر در نمایشگاه Met در سال 2013 "پانک: از هرج و مرج تا مد لباس بالا" توجه زیادی را به خود جلب کرد.
اما سؤالاتی در مورد اثری وجود دارد که هشت سال پیش از آن وارد موزه شده بود. نمونه‌های آن عبارتند از کت و شلوار اسارتی که به طور برجسته در نمایش «آنگلومانیا» در سال 2006 به نمایش درآمد که به فروشنده عتیقه‌جات مستقر در لندن، سایمون ایستون، و شرکت اجاره‌ای وست‌وود و مک لارن پانک نسبت داده شد. مجموعه تپانچه، که صاحب سبک ها و فیلمسازان بود، و آقای استون عراقی در سال 2003 و شریک تجاری او جرالد بووی، موزه را به صورت آنلاین تأسیس کردند. در مقطعی، موزه فهرست کردن لباس ها را به عنوان بخشی از مجموعه خود متوقف کرد.
اندرو بولتون، سرپرست ارشد مؤسسه لباس متروپولیتن گفت: «در سال 2015، دو قطعه مک لارن-وستوود در مجموعه ما تقلبی بودن مشخص شد.» این آثار متعاقباً بازگردانده شدند. تحقیقات ما در این زمینه ادامه دارد.»
آقای گورمن چندین ایمیل به آقای بولتون فرستاد که در آنها گفت که سایر آثار این مجموعه مشکلاتی دارند، اما آقای گورمن گفت که آقای بولتون دیگر به او پاسخ نمی‌دهد. سخنگوی موسسه لباس گفت که این قطعات بیش از یک بار توسط کارشناسان بازرسی شده‌اند. بولتون از ارائه هرگونه اظهار نظر اضافی برای این مقاله خودداری کرد.
آقای ایستون که برای این مقاله اظهار نظر نمی کند، از طریق ایمیل گفت که آقای بووی به جای او صحبت می کند، اما نام او در افسانه پانک جعلی پاک نشدنی است. در طول سال ها، سایت PunkPistol.com او که در سال 2008 بایگانی شد، توسط بسیاری به عنوان یک منبع آرشیوی قابل اعتماد برای طرح های اصلی مک لارن و وست وود در نظر گرفته می شود.
با این حال، آقای بووی گفت که علیرغم تمام تلاش‌هایشان برای اعتبار بخشیدن به این مجموعه، «روش بی‌معنی که لباس‌ها در ابتدا تصور، تولید و متعاقباً تکثیر شدند، مانع از آن شد. امروزه، حتی با وجود فهرست‌های کاتالوگ حراج، رسیدها و در برخی موارد از گواهی وست‌وود، این لباس‌ها هنوز بحث‌برانگیز هستند.
در 9 سپتامبر 2008، آقای مک لارن برای اولین بار از طریق ایمیل ناشناس ارسال شده توسط آقای گورمن برای این مقاله و تایید خانم کیم، از مقیاس کلاهبرداری پیرامون او و خانم وست وود مطلع شد.
“Cheaters wake up to fakes!” reads the subject line, and the sender is only identified as “Minnie Minx” from deadsexpistol@googlemail.com.A number of people from the London fashion industry have been accused of conspiracy in the email, which also refers to a 2008 court case involving Scotland Yard.
در این ایمیل آمده است: «به دنبال گزارش‌ها، پلیس به خانه‌ها در کرویدون و ایستبورن یورش برد، جایی که رول‌هایی از برچسب‌های همزن را پیدا کرد.» اما این شوخی‌کنندگان جدید چه کسانی هستند؟ به آقای گرانت هاوارد و آقای لی پارکر خوش آمدید.
قاضی سوزان متیوز گفت، گرانت چمپکینز هاوارد، که اکنون یک دی جی با نام مستعار گرنت دیل است، و لی پارکر، یک لوله کش، در دادگاه کینگستون کراون در ژوئن 2010 محاکمه شدند. آنها "دروغگوهای قدیمی" هستند. اموال آنها در واقع در سال 2008 توسط جوخه کلاهبرداری متروپولیتن هنرها و آثار باستانی مورد حمله قرار گرفت و محموله ای از لباس های جعلی مک لارن و وست وود و مواد مرتبط و همچنین 120 چاپ جعلی بنکسی توقیف شد.
این دو بعداً به دلیل جعل کار بنکسی مجرم شناخته شدند. از مک لارن، تنها خالق لباس‌های اصلی Sex and Seditionaries که مایل به شهادت بود، خواسته شد تا اقلام ضبط شده را بررسی کند و به سرنخ‌هایی مبنی بر تقلبی بودن لباس‌ها اشاره کند: اندازه نادرست حروف شابلون، پارچه‌های ناسازگار، استفاده از زیپ‌های YKK به جای زیپ‌های لایتنینگ. ، کنار هم قرار گرفتن گرافیکی نادرست و سه راهی سفید رنگ شده قدیمی.
خانم کینگ گفت: "او عصبانی بود." برای او ارزشمند بود.» پس از شکست شراکت بین آقای مک لارن و خانم وست وود در سال 1984، یک رابطه طولانی مدت بین این دو وجود داشت.
آقای هاوارد و آقای پارکر در پرونده بانکز به مجازات تعلیقی محکوم شدند، اما پرونده لباس های جعلی پس از مرگ آقای مک لارن در سال 2010 کنار گذاشته شد، زیرا او یکی از شاهدان کلیدی برای پیگرد قانونی در این زمینه بود.
با این حال، معلوم می شود که خانواده خانم وست وود ممکن است به طور ناخواسته صنعت پانک جعلی را ایجاد کرده یا به آن دامن زده باشند.» جو کوره، پسر آقای مک لارن و خانم، گفت: من نسخه های محدودی از برخی از طرح های اولیه ساختم تا برای راه اندازی Agent Provocateur پول جمع کنم. وست وود، که لباس زیر خود را در سال 1994 باز کرد.
آقای کوره گفت: "ما تی شرت استخوان مرغ و تی شرت "ونوس" را بازسازی کردیم. آنها به عنوان کپی نسخه محدود برچسب گذاری شدند، در تعداد محدودی از 100 قطعه تولید شدند و سپس به بازار ژاپن فروخته شدند. " قبل از این کپی های دقیق و گران قیمت، بازتولید آثار محدود به صفحات ابریشمی آشکار روی تیشرت های عمده فروشی بود.
آقای کوره گفت که ویوین وست وود مجوز تولید مجدد را صادر کرده است. مک لارن عصبانی بود. در ایمیلی به تاریخ 14 اکتبر 2008 به گروهی از جمله استیون دالی، روزنامه‌نگار، آقای مک لارن نوشت: «چه کسی به آنها اجازه انجام این کار را داد؟ من به جو گفتم فوراً متوقف شود و به او بنویسد. من عصبانی هستم.
آقای کوره که اخیراً مدیر بنیاد Vivienne شده است، "از حق چاپ آثار خود به روشی دلسوزانه برای جمع آوری سرمایه برای اهداف مختلف استفاده می کند." او گفت که چگونگی "پایان دادن" به جعل را بررسی خواهد کرد. خانم کینگ به مبارزه برای میراث آقای مک لارن ادامه می دهد و معتقد است که او بارها از تاریخ خودش پاک می شود.
تجارت تپانچه پانک آقای ایستون و بووی همچنان به فروش آثار خانم وست وود و آقای مک لارن از طریق فروشگاه Etsy SeditionariesInTheUK ادامه می دهد، که اکثر آنها دارای گواهی نامه ای از شرکت Vivienne Westwood هستند که توسط موری بلویت طراحی و بایگانی شده است. اینها شامل پیراهن‌های راه راه با یقه‌های پیتر پن و وصله‌های ابریشمی معکوس کارل مارکس و ژاکت‌های لاستیکی نخی با الهام از Levi's بود.
اینترنت به اندازه اکثر حراج‌ها سختگیرانه نیست و آنها برای این مقاله نظری نمی‌دهند، اما می‌گویند که آنها فقط آثاری با منشأ ضد گلوله را نشان می‌دهند، یعنی عکس‌هایی از مالک لباس‌ها در دهه 1970.
آقای گورمن گفت: «درک این نکته مهم است که بسیاری از قربانیان جعل، قربانیان مایل هستند.» آنها واقعاً می‌خواهند باور کنند که بخشی از داستان اصلی هستند. منظور از مد همین است، اینطور نیست؟ همه اینها ناشی از میل است.»